Arthritis: آرتریت یکی از شایع ترین علل درد در ناحیه لگن به ویژه در افراد مسن است. آرتریت یک اختلال پیشرونده است ، به این معنی که معمولاً به صورت تدریجی شروع می شود و با گذشت زمان بدتر می شود. اصطلاح آرتریت در لغت به معنی “التهاب مفصل” است. انواع مختلفی از آرتریت می تواند مفصل ران را تحت تاثیر قرار دهد شایع ترین آنها شامل Osteoarthritis – Rheumatoid arthritis می باشد.
استئوآرتریت
به معنی “آرتریت استخوان” است و اغلب به عنوان فرسودگی مفاصل توصیف می شود. مفصل ران شامل سر توپی شکل استخوان ران و حفره لگن (حفره استابولوم) می باشد که به اصطلاح مفصل گوی وکاسه ای نامیده می شود. قسمت داخلی این مفصل توسط بافت غضروفی پوشانده شده است که به راحتی حرکات مفصلی کمک می کند. اگر به دنبال ساییده شدن سطوح مفصلی با یکدیگر، سطح غضروفی مفصل تخریب شود باعث ایجاد آرتروز و در نتیجه درد در ناحیه لگنی خواهد شد. با گذشت زمان ، آرتروز می تواند مفصل را دچار انحطاط یا آسیب دائمی کند. آرتروز مفصل ران (و سایر قسمت های بدن) معمولا به دنبال فاکتورهای زیر ایجاد می شود:
-
- مشکلات ساختاری مفصل ران (دیسپلازی مفصل ران)
- افزایش سن
- چاقی
- آسیب قبلی در مفصل ران
علایم:
-
- درد. مفاصل مبتلا ممکن است در حین یا بعد از فعالیت دردناک شوند.
- خشکی مفصلی: سفتی مفصل ممکن است هنگام بیدار شدن یا بعد از یک دوره عدم فعالیت بیشتر شود.
- حساسیت به لمس. وقتی فشار کمی روی آن یا نزدیک آن وارد می کنید ، ممکن است درد ایجاد شود.
- کاهش دامنه حرکتی مفصل
- اسپور استخوان: تکه های اضافی استخوان ، که شبیه توده های سخت هستند ، می توانند در اطراف مفصل آسیب دیده ایجاد شوند.
- تورم. ممکن است در اثر التهاب بافت نرم اطراف مفصل ایجاد شود.
آرتریت روماتوئید
یک اختلال سیستمیک یا خود ایمن است ، یعنی می تواند تمام مفاصل بدن را تحت تاثیر قرار دهد و نه فقط مفصل ران. در این بیماری ، التهاب به دنبال واکنش سیستم ایمنی بدن ایجاد می شود نه به دلیل تخریب و ساییدگی غضروف مفصلی. مفصل ران ، مانند سایر مفاصل بدن ، توسط کپسول خاصی محافظت می شود که مفصل را به طور کامل احاطه کرده است. این کپسول حاوی مخاط سینوویال می باشد و با مایع مفصلی پر شده است که به حرکت نرم و راحت مفصل کمک می کند. آرتریت روماتوئید معمولاً باعث تورم مخاط سینوویال و در نتیجه درد در ناحیه لگنی می شود. آرتریت روماتوئید می تواند در افراد در هر سنی ، از جمله کودکان (که به آن روماتیسم مفصلی نوجوانان گفته می شود) رخ دهد و در زنان بیشتر از مردان شایع است. برخلاف آرتروز مفصل ران ، که ممکن است فقط در یک مفصل ران رخ دهد ، آرتریت روماتوئید معمولاً در هر دو لگن به طور همزمان (و احتمالاً سایر مفاصل) رخ می دهد. آرتریت روماتوئید نیز با ضعف و خستگی کلی همراه است
علایم :
-
- احساس گرمی ، تورم و حساسیت به لمس در مفصل
- خشکی مفصلی که معمولا در صبح و یا بعد از یک دوره بی تحرکی افزایش پیدا می کند
- خستگی ، تب و کاهش اشتها
- کاهش دامنه حرکتی مفاصل
- ضعف عضلانی
علت :
آرتریت روماتوئید یک بیماری خود ایمنی است. به طور معمول ، سیستم ایمنی بدن را در برابر عفونت و بیماری محافظت می کند. در آرتریت روماتوئید ، سیستم ایمنی بدن به بافت سالم مفاصل حمله می کند. به طور کلی علت ایجاد این بیماری ناشناخته است اما فاکتورهایی می توانند باعث افزایش ریسک ابتلا به این بیماری شوند.مانند:
-
- جنس :زنان بیشتر از مردان به آرتریت روماتوئید مبتلا می شوند.
- سن. آرتریت روماتوئید می تواند در هر سنی رخ دهد ، اما بیشتر در سنین میانسالی شروع می شود.
- سابقه خانوادگی. اگر یکی از اعضای خانواده شما مبتلا به آرتریت روماتوئید است ، ممکن است خطر ابتلا به این بیماری در دیگر اعضای خانواده افزایش یابد.
- سیگار کشیدن. سیگار کشیدن خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید را افزایش می دهد ، سیگار کشیدن با شدت بیماری در ارتباط است.
- اضافه وزن. به نظر می رسد افرادی که اضافه وزن دارند بیشتر در معرض ابتلا به روماتیسم مفصلی هستند.
- درمان در آرتریت ها شامل :
- داروهای ضد التهابی مانند ایبوپروفن
- تزریق کورتیکواستروئیدها برای جلوگیری از التهاب در مفصل.
- فیزیوتراپی و ورزش درمانی برای بهبود انعطاف پذیری ، تقویت قدرت و حفظ تن ماهیچه ها.
- اصلاح شیوه زندگی نیز می تواند به کاهش علائم آرتریت مفصل ران کمک کند. مانند:
- حفظ وزن سالم (و در صورت لزوم کاهش وزن)
- تغییر فعالیتها برای به حداقل رساندن استرس در ناحیه لگن
- ورزش برای افزایش قدرت عضلانی
Hip fractures:
شکستگی لگن یک آسیب جدی است و با عوارضی که ایجاد می کند می تواند زندگی فرد را تهدید کند. با افزایش سن خطر شکستگی لگن افزایش می یابد.به این دلیل که با افزایش سن استخوان ها ضعیف و دچار پوکی می شوند. داروهای متعدد ، مشکلات بینایی و مشکلات تعادلی احتمال افتادن افراد مسن را افزایش می دهد که یکی از شایع ترین دلایل شکستگی لگن می باشد. شکستگی لگن تقریباً همیشه نیاز به ترمیم یا تعویض با جراحی دارد و پس از آن فیزیوتراپی انجام می شود. انجام اقدامات برای حفظ تراکم استخوان و جلوگیری از افتادن می تواند از شکستگی لگن جلوگیری کند
علایم:
-
- ناتوانی در راه رفتن و بلند شدن بعد از زمین خوردن
- درد شدید در ناحیه لگن یا کشاله ران
- ناتوانی در تحمل وزن روی پای آسیب دیده
- کبودی و تورم در ناحیه لگن و اطراف آن
ریسک فاکتورها:
-
- سن. تراکم استخوان و توده عضلانی با افزایش سن کاهش می یابد. افراد مسن همچنین می توانند در بینایی و تعادل دچار مشکل شوند که می تواند خطر زمین خوردن را افزایش دهد.
- جنس . شکستگی لگن در زنان سه برابر بیشتر از مردان رخ می دهد. زنان تراکم استخوان را سریعتر از مردان از دست می دهند به دلیل کاهش سطح استروژن که در دوران یائسگی رخ می دهد .
- پوکی استخوان.
- سایر بیماریهای مزمن پزشکی. اختلالات غدد درون ریز ، مانند تیروئید بیش از حد فعال ، می تواند منجر به شکنندگی استخوان ها شود. اختلالات روده ای که می تواند جذب ویتامین D و کلسیم را کاهش دهد ، همچنین می تواند منجر به ضعیف شدن استخوان ها شود. شرایط پزشکی که بر مغز و سیستم عصبی تأثیر می گذارد ، از جمله اختلالات شناختی ، زوال عقل ، بیماری پارکینسون ، سکته مغزی و نوروپاتی محیطی که خطر به زمین خوردن را افزایش می دهد. همچنین قند خون پایین و فشار خون پایین نیز می تواند در خطر افتادن نقش داشته باشند.
- داروهای خاص. داروهای کورتیزون مانند پردنیزون ، در صورت مصرف طولانی مدت می توانند استخوان را ضعیف کنند. برخی از داروها یا ترکیبات خاصی از داروها می توانند باعث ایجاد سرگیجه و به دنبال آن افتادن شوند. مانند داروهایی که بر سیستم عصبی مرکزی شما تأثیر می گذارند – مانند داروهای خواب ، داروهای ضد روان پریشی و آرام بخش .
- مشکلات تغذیه ای. کمبود کلسیم و ویتامین D در رژیم غذایی در دوران جوانی ، تراکم استخوانی را کاهش می دهد و خطر شکستگی در مراحل بعدی زندگی را افزایش می دهد. همچنین دریافت مقدار کافی کلسیم و ویتامین D در سنین بالاتر برای حفظ استخوان موجود بسیار مهم است.
- عدم تحرک بدنی و ورزش نکردن می تواند منجر به ضعیف شدن استخوان ها و ماهیچه ها شود و احتمال افتادن و شکستگی را بیشتر کند.
- مصرف دخانیات و الکل. هر دو می توانند با فرایندهای طبیعی ساخت و نگهداری استخوان تداخل داشته و در نتیجه باعث از بین رفتن استخوان شوند.
Bursitis :
بورس ها کیسه های کوچک ژله مانند هستند که در سراسر بدن از جمله در اطراف شانه ، آرنج ، لگن ، زانو و پاشنه پا قرار دارند. آنها حاوی مقدار کمی مایع هستند و بین استخوانها و بافتهای نرم قرار گرفته و به عنوان بالشتک برای کاهش اصطکاک عمل می کنند. اصطلاح بورسیت به معنای التهاب بورس می باشد. دو بورس اصلی ( بورس تروکانتر بزرگ ران – بورس ایلیوسواس) در لگن وجود دارد که معمولاً تحریک و ملتهب می شوندعلایم: علامت اصلی بورسیت هیپ، درد در ناحیه لگن است. درد معمولاً به خارج ناحیه ران نیز گسترش می یابد. در مراحل اولیه ، درد معمولاً به صورت تیز و شدید توصیف می شود. و به مرور درد به قسمت های بیشتری از ران و لگن منتقل می شود. به طور معمول ، درد در شب ، هنگام دراز کشیدن بر روی لگن آسیب دیده و هنگام بلند شدن از صندلی پس از مدتی نشستن شدیدتر است. همچنین ممکن است با پیاده روی طولانی مدت ، بالا رفتن از پله یا چمباتمه زدن بدتر شود.
ریسک فاکتورها:
-
- استرس مکرر (استفاده بیش از حد) از بافت. این می تواند هنگام دویدن ، بالا رفتن از پله ، دوچرخه سواری یا ایستادن طولانی مدت رخ دهد.
- آسیب مفصل ران
- نابرابری طول پا . هنگامی که یک پا به طور قابل توجهی کوتاه تر از پای دیگر است ، بر نحوه راه رفتن شما تأثیر می گذارد و می تواند منجر به تحریک بورس مفصل ران شود.
- روماتیسم مفصلی. باعث می شود که بورس بیشتر ملتهب شود.
- جراحی قبلی. جراحی در ناحیه لگن یا ایمپلنت های مصنوعی در لگن می تواند بورس را تحریک کرده و باعث ایجاد بورسیت شود.
- اسپور استخوان یا رسوبات کلسیم. می تواند در داخل تاندون هایی ایجاد شود که ماهیچه ها را به تروکانتر متصل می کنند. آنها می توانند بورس را تحریک کرده و باعث التهاب شوند.
درمان :
-
- اصلاح فعالیت .از فعالیتهایی که علائم را بدتر می کند خودداری کنید.
- داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) ایبوپروفن ، ناپروکسن ، پیروکسیکام ، سلکوکسیب ممکن است درد را تسکین داده و التهاب را کنترل کنند. از NSAID ها با احتیاط و برای مدت محدود استفاده کنید. با پزشک خود در مورد NSAID هایی که استفاده می کنید صحبت کنید. اگر شرایط خاص پزشکی دارید یا داروهای خاصی مصرف می کنید ، NSAID ها ممکن است عوارض جانبی منفی داشته باشند.
- فیزیوتراپی. جهت افزایش قدرت و انعطاف پذیری مفصل ران، کاهش درد و التهاب .
- تزریق استروئید. تزریق کورتیکواستروئید به همراه بی حسی موضعی نیز ممکن است در تسکین علائم بورسیت مفصل ران مفید باشد. اما باید توجه شود که تزریق طولانی مدت کورتیکواستروئیدها ممکن است به بافت های اطراف آسیب برساند.
Tendinitis:
تاندونیت مفصل هیپ به معنای التهاب تاندون عضلاتی است که به قسمت های مختلف لگن متصل می شوند. این آسیب معمولاً به دلیل استفاده بیش از حد از عضلات اتفاق می افتد. برای مثال اتصال عضله ایلیاک از استخوان لگن شروع می شود و اتصال عضله پسواس از قسمت تحتانی ستون فقرات شروع می شود. این عضلات توسط یک تاندون مشترک به بالای استخوان ران (فمور) متصل می شوند و این جایی است که تاندونیت در ناحیه لگن ایجاد می شود و نام علمی آن را تاندونیت ایلیاکوس یا تاندونیت iliopsoas می نامندعلت :تاندونیت مفصل ران معمولاً زمانی رخ می دهد که تاندون تحت فعالیتی غیر عادی و بیش از حد قرار گیرد.تاندونیت مفصل ران یک آسیب دژنراتیو است که باعث ایجاد تغییر جهت در رشته های تاندون می شود. از آنجا که خونرسانی در تاندونها ضعیف است ، بهبود آنها ممکن است به زمان بیشتری نیاز داشته باشد. سایر علل تاندونیت مفصل ران عبارتند از: پیشرفته کردن ناگهانی ورزش بدون آمادگی کافی بدن – وارد کردن استرس مکرر به عضلات به دنبال استفاده بیش از حدریسک فاکتورهای تاندونیت هیپ شامل :ورزش های خاص : افرادی که در ورزش هایی مانند دویدن – دوچرخه سواری شرکت می کنند بیشتر در معرض این آسیب قرار خواهند گرفت . همچنین ورزش هایی که در بدنسازی انجام می شود مانند deep squat همراه با وزنه سنگین میتواند باعث ایجاد تاندونیت در ناحیه هیپ شود.
علایم :
-
- درد که به تدریج شروع می شود
- حساسیت به لمس در ناحیه آسیب
- خشکی مفصل ران در صبح یا بعد از استراحت طولانی مدت
- احساس ناراحتی و درد هنگام انقباض عضله درگیر
درمان :
فیزیوتراپی : شامل درمان های تخصصی دستی و ورزش درمانی تخصصی جهت کاهش درد و تقویت عضلات و حفظ ثبات مفصل – الکتروتراپی و لیزر درمانی جهت کاهش درد و ورم در ناحیه آسیب
درمان های دارویی شامل استفاده از داروهای ضدالتهاب و ضددرد تحت نظر پزشک
و در آخرین مرحله و صورت عدم نتیجه بخش بودن هیچ یک از درمان های کانسرواتیو، جراحی برای ترمیم تاندون آسیب دیده توصیه می شود.
Muscle or tendon strain:
نوعی آسیب به عضله یا تاندون است و می تواند از یک آسیب کششی جزئی تا پارگی نسبی یا کامل فیبرهای عضله یا تاندون متغیر باشد. آسیب اغلب در محل اتصال عضله و تاندون به یکدیگر اتفاق می افتد. نواحی متداول در ناحیه لگن و ران که دچار کشیدگی می شوند شامل خم کننده های لگن(hip flexors) ، قسمت تحتانی شکم/کشاله ران ، اداکتورها ، چهار سر ران و همسترینگ می باشندعلت :کشیدگی عضلات مفصل ران می تواند به دنبال یک آسیب حاد و به طور ناگهانی ایجاد شود. مانند زمین خوردن ، کشش شدید یا ضربه مستقیم در حین ورزش های تماسی. و همچنین می تواند به دنبال استرس و فشارهای مکرر به عضلات ضعیف ایجاد شود.ریسک فاکتورهایی که عضلات را در معرض خطر بیشتری برای کشیدگی قرار می دهد عبارتند از:
-
- آسیب قبلی در منطقه
- خشکی و کوتاهی عضلات
- عدم گرم شدن مناسب قبل از ورزش
- تلاش برای انجام بیش از حد ورزش با وجود خستگی و عدم توانایی
علایم:
-
- افزایش درد هنگام انقباض عضله
- ورم
- کبودی
- کاهش دامنه حرکتی
- ضعف عضله
درمان :
درمان های دارویی: داروهای ضددرد و التهاب تحت نظر پزشک
فیزیوتراپی : جهت ترمیم بافت های آسیب دیده – کاهش التهاب و درد و افزایش قدرت عضلانی
در صورت عدم موفقیت آمیز بودن درمان های کانسواتیو و پارگی کامل عضله جراحی توصیه می شود.
Hip labral tear :
لابروم بافت نرمی است که استابولوم استخوان فمور را می پوشاند. پارگی لبروم می تواند ناشی از آسیب ، مشکلات ساختاری یا مسائل دژنراتیو یا تخریب کننده باشد. لابروم به حرکت راحت سر استخوان فمور یا ران در داخل حفره استابولوم کمک می کند. این باعث می شود استخوان فمور بدون مشکل و درد حرکت کند.>
علت های ایجاد آسیب لبروم :
-
- Structural ailments یا مشکلات ساختاری: شرایطی که باعث حرکت غیرطبیعی مفصل ران می شود و می تواند منجر به پارگی لبروم نیز شود. برای مثال در آسیب ایمپینجمنت سر فمور ، سر استخوان ران به درستی در حفره استابولوم قرار نمی گیرد که می تواند باعث درد طولانی مدت در کشاله ران و محدودیت های حرکتی شود. femoroacetabular impingement (FAI) شایع ترین علت پارگی لبرال می باشد و می تواند افراد را در هر سنی تحت تأثیر قرار دهد. در صورت عدم درمان ، می تواند منجر به آرتروز در برخی از بیماران شود.
- تروما: ضربه به مفصل ران می تواند منجر به پارگی لبروم لگن شود. این امر می تواند برای افرادی که ورزشهای خاصی انجام می دهند که دارای حرکات مکرر و قوی هستند ، مانند هاکی روی یخ ، فوتبال و گلف اتفاق بیفتد.
- شرایط دژنراتیو: آرتروز یک آسیب مزمن (طولانی مدت) است که باعث از بین رفتن غضروف بین مفاصل می شود. به دنبال این اسیب تخریبی بر روی غضروف احتمال پاره شدن آن افزایش می باد. سن بالا و وزن زیاد می تواند خطر ابتلا به آرتروز را در فرد افزایش دهد.
علایم پارگی لبروم :
-
- درد یا سفتی مفصل ران
- درد در ناحیه کشاله ران یا باسن
- صدای کلیک یا قفل شدن در ناحیه لگن هنگام حرکت
- احساس ناپایداری و عدم تعادل هنگام تحمل وزن بر روی پا
درمان:
داروهای ضد التهابی: مانند ایبوپروفن می توانند التهاب را کاهش دهند.
تزریق دارو: پزشکان می توانند برای تسکین علائم ، داروهایی مانند استروئیدها را به مفصل ران تزریق کنند.
فیزیوتراپی: تمرینات فیزیوتراپی خاص برای کشش و تقویت عضلات ران به کاهش درد و التهاب و بازگردادن عملکرد مفصل کمک می کند.
جراحی : در صورت عدم نتیجه بخش بودن درمان های کانسرواتیو